μικρο ποστ για τους λοχιες που εφυγαν.

σημερα το πρωι μπηκε εκεινος ο αχωνευτος αρχιλοχιας και ξυπνησε ειδικα εσας πρωτους, ετσι για σπασιμο.

ο μαλακας...

σηκωθηκατε και φορεσατε τα δικα σας ρουχα.

τερμα πια οι παραλλαγες: αυτες τις σκισαμε χθες βραδυ εν μεσω φωνων, γελιων και μπουκαλιων μεταξα που αλλαζαν χερια.

λιγο μετα αρχισε να χτυπαει για ωρα η σειρηνα του συναγερμου για την ασκηση που ετοιμαζαν μερες τωρα οι καταδρομεις. εγω το ειδα λιγο σαν "τερματικος σταθμος. παρακαλουνται οι επιβατες να εξελθουν απο το συρμο". αυριο θα ξυπνησουμε σε εναν αλλο λοχο και -αν ειμαστε τυχεροι- θα φτιαξουμε αλλες παρεες. εξαλλου μου μενει ο αλεξ εδω.

σας ειπα "γεια" και "καλο ταξιδι" και κατεβηκα κατω στη δουλεια μου. δε σας αφησα να περασετε να με αποχαιρετησετε.

[δεν ειμαστε τωρα για τετοια -ουτως ή αλλως με δυσκολια κρατιομουν. γενικα σιχαινομαι απιστευτα τους αποχαιρετισμους. παντα λεω κατι του στυλ "τα λεμε" και τελος. εχω ολο το χρονο μετα να τα ζησω ξανα και ξανα μεσα στο κεφαλι μου, προσθετοντας καθε φορα κι απο μια μικρη λεπτομερεια στην αφηγηση, ωσπου απο ενα σημειο και μετα αφηγηση και πραγματικοτητα γινονται ενα: ετσι τα λεω, αρα ετσι εγιναν]

βγηκα απο την πισω πορτα και καθησα για ωρα πισω απο τα συρματοπλεγματα κοιτωντας το δασος απεναντι.

χιονισε προχθες στα γυρω βουνα και ειχε πολυ κρυο, αλλα σημερα εχει μια απιστευτη λιακαδα. το χωμα ομως ειναι ακομα παγωμενο και η μαρκος ειχε κουρνιασει στο τσουβαλι με τα ροκανιδια που βρισκεται στο μικρο αποθηκακι.

λιγο νωριτερα ενας ανθυπασπιστης με ειχε διαταξει να τη δωσω σε καποιον οδηγο μια μερα και να την αφησει καπου μακρια, γιατι, λεει, δεν κανει να υπαρχουν σκυλια μεσα στο στρατοπεδο, γιατι αν ερθει καμια επιθεωρηση θα μας την πουν.



δε γαμιεται... θα κανω το μαλακα οσο παει και μετα θα βρω καποιον τροπο.

[αυτος ο κρετινος δεν ξερει οτι τα αδεσποτα που τρυπωνουν στα στρατοπεδα ειναι κατι σαν τα καλα πνευματα της υποθεσης, οτι κανουν παρεα στους σκοπους τις μικρες ωρες και τους βοηθουν καταλαβαινοντας τις εφοδους και τα περιπολα απο μακρια. καθε στρατοπεδο εχει τα δικα του αδεσποτα: στο προηγουμενο που ημουν υπηρχε ο καρεμπε ή μπομπ, ενα σκυλι που ειχε παρει αυτα τα ονοματα απο το τριχωμα του που ειχε γινει τζιβες απο τη βρωμα. αυτο, ομως, ειναι ενα αλλο ποστ, αν και -για να πω την αληθεια- δεν ειχα ποτε ιδιαιτερα παρε-δωσε με τον μπομπ, οποτε δεν εχω να πω και πολλα]

λοιπον:

ζηση, θα μου λειψουν οι γκριματσες σου: εχεις την πιο χαριτωμενη καρτουν μυτη μ' εκεινη τη μικρη ελια στην ακρη.

γκαμπι, οι ατακες σου ηταν καταπληκτικες. επισης, τετοια χωριστρα δε συνανταει κανεις καθε μερα.

σπυρο, υπηρξες γκρινιαρης, "προβλεπομενος" και ψαρωμενος μεχρι τελους, αλλα σε συμπαθησα απο την αρχη γιατι μου κανεις λιγο the boy with the thorn in his side.

σε τρεις μηνες, ισως καποιος αλλος γραψει κατι σ'ενα μπλοκακι για εναν αλλο λοχια που θα περναει την πυλη του στρατοπεδου φορτωμενος με τα πραγματα του, αφηνοντας πισω του μια για παντα αυτο το κακο αστειο.


καλοι κοπριτες, ρε!