χθεςβραδυονειρευτηκαοτικαποιοςμαγαπουσε

ειναι περισσοτερο μια αισθηση παρα μια εικονα, πραγμα που σημαινει οτι καθε αποπειρα να τη βαλω σε λεξεις ξερω οτι θα αποτυχει ακριβως γιατι θα εχει μπει σε λεξεις. παρολαυτα θελω να την καταγραψω, οποτε θα το κανω:



φοβηθηκα,

ησουν διπλα,

σ'αγκαλιασα και κρυφτηκα μεσα σου.

κι εσυ μ'αγκαλιασες και κρυφτηκες μεσα μου. σα να προστατευε ο ενας τον αλλο. σα να ειχαμε φτιαξει ξανα εκεινη τη σουπερ ασπιδα.

το σωμα σου ηταν απαλο και ζεστο και μυριζε οικειοτητα: αφρολουτρο δερματολογικα ελεγμενο και λιγο ιδρωτα απο τη μασχαλη -μ'αρεσει παντα να βαζω το κεφαλι μου εκει μεσα.

[οταν κοιμαμαι μονος χρησιμοποιω το μαξιλαρι γι'αυτον ακριβως το σκοπο: για να κρυβομαι απο κατω του.]

προσωπο δεν ειδα, ουτε μιλησαμε. μπορει να ησουν ο ν. ή ο φ. ή ακομη κι ο β. -δεν εχει σημασια. σημασια εχει οτι ολα ηταν καλα. ξανα.

αυτο ειναι ολο.



ξυπνησα μονος μου λιγο πριν μπει μεσα ο θαλαμοφυλακας. κυριακη πρωι, το στομα μου στεγνο απο το χθεσινοβραδινο αλκοολ. ηθελα ν'ακουσω το still ill ["i decree today that life is simply taking and not giving"], αλλα δυστυχως δεν το κραταω μαζι μου.



επισης, τον τελευταιο καιρο πεταω κατι "σ'αγαπω" σ'ασχετους χρονους, "σ'αγαπω" που δεν απευθυνονται σε κανεναν συγκεκριμενα.

πώς γινεται αυτο, να μην απευθυνονται σε κανεναν;