ειμαστε νομαδες.

κινουμαστε απο σωμα σε σωμα, παιρνουμε ενα πλοιο ή ενα αεροπλανο για να βρεθουμε σε μια μοναχικη αγκαλια που ψιθυριζει "χοντρουλη (μου)". μπαινουμε σ'ενα μπλε ελεκτρικ τουινγκο μια κρυα γιορτινη νυχτα για να παμε μια μεγαλη βολτα και καταληγουμε μια πρωτομαγια αγκαλιασμενοι στο κρεβατι να χωριζουμε.

ολες αυτες οι στιγμες, το περιεχομενο των οποιων ειναι χαδια, φιλια, κινησεις και χαζολογα, συναιρουνται σ'ενα ενιαιο κοματι χρονου το οποιο πρεπει τωρα να το ορισουμε καπως, να το βαλουμε σε λεξεις, προκειμενου να το χωρεσει ο νους μας.

εγω το ονομασα "δημητρολανδη".

(δυσκολη πιστα, αλλα καλη φαση. θα το ξανακανα.)