στον τοιχο γραφει:"καποιος καιγεται και μυρισε η πολη αγαπη".

κατι εγινε εκεινη τη νυχτα και το στομαχι μου γεμισε ξανα πεταλουδιτσες.

μεσα σε μια μικρη συμπυκνωμενη στιγμη ενιωσα το παρον και το μελλον.


μετα αρχισαν οι πεταλουδιτσες και οι καταπληκτικες ιστοριες που πλαθω στο κεφαλι μου, γιατι φυσικα παντα σκεφτομαι πολυ μπροστα απο τη στιγμη που βρισκομαι.




ποιος ξερει το παρον και ποιος ξερει το μελλον;τα σχεδια και οι σκεψεις που κανουμε για τους αλλους (κι αυτοι αγνοουν), οι σκεψεις που οι αλλοι κανουν, ισως οχι τελικα για μας, αλλα για τον τυπο που καθεται στο ακριβως διπλα σκαμπω και οι σκεψεις που ο διπλανος κανει για μας κι εμεις ουτε που υποψιαζομαστε (ή κανουμε πως δεν καταλαβαινουμε).
τι γραφουν τα συννεφακια που αιωρουνται πανω απο τα κεφαλια των ανθρωπων;

ποιος ξερει;

παντως οχι εγω.



εμενα θα με βρεις το πρωι στον καναπε να κοιταω αφηρημενα εξω απ' το παραθυρο παρεα με τσιγαρα κι εναν διπλο εσπρεσσο ή το βραδυ στην αυλη παλι με τσιγαρα και ισως καποιο μικρο αλκοολ.

συχνα κυκλοφορω στην πολη προσπαθωντας να φανταστω που να βρισκεσαι. εχω τεντωσει τις κεραιες μου, αλλα αυτες οι γαμημενες κανουν παρασιτα και πιανω μονο θορυβο. μιλαω πολυ με κοσμο, γελαμε, μεθαμε, χορευουμε, μετα ομως χαιρεταω και φευγω, κανω μια μικρη σταση στην παιδικη χαρα, καθομαι στον μυλο για ενα τελευταιο τσιγαρο και καταληγω παντα μονος στο μπαλκονι μου να κοιταω προσπαθωντας να δω κατι που δε φαινεται.

οπως την ακροπολη που μου την κρυβουν οι απεναντι πολυκατοικιες.







εγω ειμαι που καιγομαι.