επιτελους το πλοιο ξεκινησε. αν και ειναι η πολλοστη φορα που κανω το ιδιο ταξιδι, παντα καθομαι στο καταστρωμα μεχρι να περασουμε διπλα απο τον πρασινο φαρο που ειναι το τελος του μoλου. μετα απ'αυτη τη στροφη ειμαστε στην ανοιχτη θαλασσα κι αν εχει καιρο, το πλοιο αρχιζει να κουναει. ως εφηβοι ερχομασταν εδω με μπυρες, ρακες και κασσετες με pearl jam, τρυπες και smashing pumpkins. χαζευαμε τα πλοια να φευγουν και ονειρευομασταν τη μερα που θα μας επαιρναν μακρια απο ‘δω.
σ'αυτη την πολη ολος ο κοσμος παντρευεται ή συζητα για γαμους ή πηγαινει καλεσμενος σε γαμους. ματαια προσπαθουσα να το εξηγησω αυτο (και αλλα πολλα σχετικα μ'αυτο) στον γ. και τη μ. που παντρευτηκαν προσφατα. εβαλα τα καλα μου και πηγα κι εγω σ'αυτον τον γαμο που θα μπορουσε καλλιστα να ειναι ο γαμος καποιων αλλων, γιατι δεν ειχε τιποτα δικο "μας" -και πανω απ'ολα τη μουσικη μας. [δεν ειναι καθολου τυχαιος ο τιτλος της ταινιας, ετσι θειε ζαν-λυκ;]
μετα το βουλωσα, γιατι πραγματικα δε μπορουσα να εξηγησω, αλλα και γιατι δεν ηξερα γιατι τελικα την ανοιξα αυτη την κουβεντα. σιγουρα δε με ενδιεφερε καποια ριξη. ειμαστε φιλοι απο το γυμνασιο, δεν ειχαμε κανει ποτε καμια συμφωνια οτι δε θα παντρευτουμε και δη με θρησκευτικο γαμο (αν και δεν ειναι εκει ακριβως το θεμα: το ολο πακετο που ερχεται μαζι ειναι το θεμα), πλεον τους βλεπω μονο δυο-τρεις φορες το χρονο και στην τελικη και οι δυο τους φαινονταν ευτυχισμενοι εκεινη τη μερα. γι' αυτους ηταν ενα τελος, ειχε καποιο νοημα. και καποιοι ανθρωποι υπαρχουν στη ζωη σου θες δε θες, ειτε απο συνηθεια, ειτε απο ανασφαλεια να κοψεις μια γεφυρα με το παρελθον, ειτε γιατι απλα τους αγαπας με ενα μη-λογικο τροπο και δεν μπορεις να κανεις αλλιως -ειναι δεδομενοι, οπως οι συγγενεις. οποτε let it be. οχι οτι δεν το σκεφτομαι ακομα κι οτι δεν εχω κι αλλα να τους πω.
σ'αυτη την πολη τα αγορια φοβουνται να σε κοιταξουν στα ματια σε δημοσιο χωρο. το κανουν μονο μεσα στο αυτοκινητο σε καποια ερημικη περιοχη. τοτε νιωθεις το βλεμμα τους να σε καιει κι εσυ κανεις οτι ψαχνεις ενα σταθμο της προκοπης για να το αποφυγεις, γιατι νιωθεις οτι εχει κατι το αχορταγο και δεν ξερεις (ή μαλλον ξερεις) ποσο μπορεις ή θες να δωσεις.
"σε παρακαλω, παμε αυριο να φυγουμε", μου ψιθυριζει για δευτερη φορα ενω με φιλαει πισω απο τ'αυτι.
να φυγουμε να παμε στο εξοχικο, οπου δε θα υπαρχει ενα χειροφρενο κι ενας λεβιες ταχυτητων αναμεσα μας. μια ωρα αποσταση. ο τροπος που το λεει ομως ειναι λες και προκειται να φυγουμε φυγαδες για καποια εξωτικη χωρα. μαγκωνομαι καπως και νιωθω αβολα. φοβαμαι μηπως αυτο που φαινοταν σαν ενα ανωδυνο sex date παρει αλλη τροπη. ξεγλιστραω καπως αν και η αληθεια ειναι οτι πραγματι δεν γινεται γιατι την επομενη φευγω. αν γινοταν, ομως, θα το εκανα;
τον κοιταω ξανα και τον βρισκω για μια ακομη φορα ομορφο. τον ρωταω πως και δεν ειναι με καποιον. τα γνωστα: ειναι απο λαϊκη γειτονια, ειναι δυσκολα τα πραγματα εδω. ας ειναι καλα το ιντερνετ. επισης, μεχρι τα τριαντα του ηταν παρθενος. μεχρι τα τριαντα του δεν τον ειχε αγγιξει κανεις. τωρα, χαμηλωνει κι αλλο στο καθισμα οταν περναει καποιο αυτοκινητο (που ερχεται εδω για τον ιδιο σκοπο με μας) και με ρωταει συνεχεια πραγματα: αν ειμαι με καποιον, ποσο καιρο ηταν η μεγαλυτερη μου σχεση, αν εχω παει στο sodade, στο αλλο ,το-πώς-το-λενε, το μαγαζι του βαλλιανατου, αν εχω κανει ποτε ομαδικο σεξ, τετοια. θελει να ζησει κι αυτος αθηνα. ισως του χρονου, αν...
νιωθω πολυ ασχημα για την "επιδειξη ανεσης" που εκανα νωριτερα: αυτοπροσδιοριζομαι ως "αδερφη" ή "πουστης", οι φιλοι μου το ξερουν, στη δουλεια το ξερουν, πηγαινω σε γκεϊ μαγαζια -εγω, ο "απελευθερωμενος", ο "αθηναιος".
για μια ακομα φορα εφτιαξα τις βαλιτσες μου, φιλησα τον μπαμπα και τη μαμα, ανεβηκα στο πλοιο και τωρα περναμε διπλα απο τον πρασινο φαρο και κοιταω να δω τα αλλα small town boys που πιθανον να καθονται εκει (μπα, απλα καποιοι που ψαρευουν), κατι με δενει με αυτα τα παιδια, θα ηθελα ισως να μπορουσα να κανω κατι, αλλα τι, κανω να χαιρετησω, φυσικα δεν χαιρεταω, κοιταζω ξανα τα φωτα της πολης (εχει μεγαλωσει κι αλλο απο την τελευταια φορα νομιζω), καποια πυροτεχνηματα στο βαθος (καποιος γαμος θα γινεται), εκει που δεν εχει φωτα ειναι το παρκο, η περιοχη του θ. ειναι καπου στα δεξια και ζεχνει τεστοστερονη, οπως παντα, κανει λιγη ψυχρα, καλυτερα να παω μεσα, το προσωπο του θ. με αυτα τα ματια να με κοιτανε μου ερχεται για αλλη μια φορα στο μυαλο, το πλοιο αρχιζει να κουναει λιγο, ειμαστε στην ανοιχτη θαλασσα και το πρωι θα ειμαι εκει που εχω επιλεξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου