nothing special.

γεια.

ακομη εδω.
ακουγοντας τον σταθμο των απεναντι, οταν μενω μονος στο γραφειο.

εδω:

>ανθυπασπιστες ριχνουν δηλητηριασμενα νερα στη σκυλα και τα μικρα της ενω αυτα θηλαζουν.

>αλκολικοι λοχαγοι προσπαθουν να επιβαλλουν την ταξη ζεχνοντας ουζο απο αποσταση.

>πληγωμενα αγορια νομιζουν οτι το αντιδοτο ειναι το υπερ-σωμα που θα τους χαρισουν οι ενεσεις και το γυμναστηριο.

>πρωινα με κουρασμενες καρμπον αναφορες.

>φανταροι που κοιμουνται πολυ, μιλανε για αδειες, ζαντες, κωλους και ομαδες και που μετα το σιωπητηριο κανουν χυδαιες φαρσες με ανοικτη ακροαση ή μιλανε στη γκομενα με τις ωρες.

>καμμενα παιδακια που οταν τους τελειωνει η φουντα ψαχνουν να γινουν με καθε δυνατο τροπο. no future κανονικα. τα ιδια καμμενα ψυρριζουν καφεδες, μπισκοτα και καπνο απο το ντουλαπι μου κι εγω εξακολουθω να το αφηνω ξεκλειδωτο.

>σταγιερ ξερνανε καυσαεριο φευγοντας φορτωμενα με τα σκυλια του στρατοπεδου -μαζι τους και η μαρκος. δεν το ειδα. ημουν εξοδουχος.

>μια ανοιξη σε αναστολη.

>καραβια, που οταν δεν εχει απαγορευτικο, χρειαζονται δεκαπεντε ωρες για να φτασουν Εκει.

εκει, οπου εχω ξεχασει πλεον πώς ειναι να ζεις. εκει που σχεδον κανεις δεν καλει πια το νουμερο μου. εκει που τα βραδια εχουν μουσικη και ανθρωπους νεους και ζωντανους.

εκει που σε ονειρευτηκα χθες βραδυ και ησουν λεει διαφορετικος (μαλλον γιατι αλλαξες και δουλεια) και ησουν με κατι περιεργους τυπους που δεν τους συμπαθησα (ισως και να ζηλεψα) και ηταν βραδυ και ειμασταν καπου που φανταροι ετρεχαν μεσα σε χωραφια με ελιες (που θυμιζαν εδω) και συνελαμβαναν λαθρομεταναστες που εσκαγαν απο παντου και ουτε παλι μιλησαμε -πιο πριν σ'εκεινο το καφε- απλα διασταυρωθηκαν καποια στιγμη τα βλεμματα μας κι εγω εστρεψα αλλου το κεφαλι με τα μαγουλα μου να καινε και τα μηνιγγια μου να βουιζουν.
αλλα μαλλον προκειται γι' αυτο που οι ψυχαναλυτες ονομαζουν "μεταθεση" (αν θυμαμαι σωστα τον ορο), δηλαδη δεν ησουν εσυ αλλα καποιος αλλος (νομιζω ξερω ποιος ή τι -παντα ξερω), οποτε δε σε αφορα αμεσα. εντουτοις φαινεται οτι εχω ανοιχτους λογαριασμους.

το πρωι ο αλεξ μου ελεγε οτι εχει κολλησει και γραφει παντου "nothing special".
"μου εδωσες τιτλο", του ειπα, αλλα μαλλον αλλο πραγμα καταλαβε αυτος.

τωρα που αυτο το κακο αστειο φτανει στο τελος του, τα απογευματα που καθομαι στα γρασιδια ή στο παγκακι, σκεφτομαι τι εχω μαθει εδω. ποιο το νοημα αυτης της θητειας.
εχω καποιες σκεψεις, αλλα οχι ενα τελικο συμπερασμα.

αυτο για το οποιο προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου τωρα ειναι οτι δεν υπαρχει χαμενος παρα μονο ξανακερδισμενος χρονος.

τουλαχιστον αυτο ειχε πει η μυρτω μια μερα. ελπιζω να εχει δικιο.