μερες με ηλιο -περιμενοντας να μπει για τα καλα η ανοιξη.

κανενας ενθουσιασμος λοιπον παρα τις προσπαθειες.
παρα τις προϋποθεσεις, που σε ολες τις περιπτωσεις υπηρξαν θετικες:

ζωη εξακολουθει να ειναι αυτο που συμβαινει απο την αλλη πλευρα του τζαμιου κι εγω ανακαλυπτω ξανα τη γοητεια που ασκει πανω μου το ταβανι, τρωγοντας ψωμι με βουτυρο και μελι και περιμενοντας τη λυση να κατεβει απο το ιντερνετ.

επισης, τελευταια συμβαινει ολο και πιο συχνα να διαβαζω τη ζωη μου στους οδηγους της πολης ή να βλεπω να τη ζουν και καποιοι αλλοι, πραγμα που απο τη μια με γοητευει με καποιο τροπο, αλλα απο την αλλη μαλλον με τρομαζει και δεν ειμαι σιγουρος ποια απ' τις δυο ειναι η σωστη αντιδραση.

εξαλλου, κι εγω γραφω.

αλλα να, πιστευω οτι υπαρχουν και περιοχες που θα 'πρεπε να μενουν αχαρτογραφητες. να τις ψαχνεις στο google earth και να πεφτεις πανω σε μαυρες τρυπες.

και το παρτυ μας τις προαλλες ηταν πετυχημενο, αλλα ποιοι ηταν ολοι αυτοι οι ανθρωποι, ρε γαμωτο; η μουσικη που επαιζε ο ντι τζει δεν ηταν η δικη μας και δε βρεθηκε κανεις να φωναξει: "κρεμαστε τον, λοιπον!".

αλλα παλι δε νοιωθω παντα κι αυτο το "μας", αλλα ισως να φταιει και το τηλεφωνο μου σ'αυτο, γιατι οποτε παω να το σηκωσω καλει τα λαθος ατομα και μαλλον θα πρεπει να το αλλαξω.

ο αλεκος μού ειπε οτι στην ακαδημιας οι νεραντζιες μυριζουν ηδη.
αν αυτο ισχυει, τοτε συντομα το φαινομενο θα απλωθει σ' ολοκληρη την πολη κι ολοι θα αρχισουν να κανουν κοπανες, να αγαπιζονται και να πινουν ουζα σε τραπεζακια εξω.

τοτε ολα ειναι πιθανα.


κι αυτο ειναι κατι ωραιο να περιμενει κανεις, οχι;