στον αστερισμο του πινγκουινου.

εκει που ειμαι εχω πιασει φιλεναδα μια σομπα πετρελαιου.

αυτη που ειναι στο μεσα δωματιακι -οχι τις αλλες στην τραπεζαρια. εκεινες δεν τις πολυσυμπαθω: στη μια μαζευονται καποιοι που τους βαριεμαι ενω η αλλη μου κανει νουμερα, μια δε μπορω να την αναψω και την αλλη δε μπορω να τη σβησω.

και δεν ακουω πλατωνος αυτη τη στιγμη. ακουω pj harvey -το is this desire- αλλα και τα δυο των portishead.

μετα τα ποσα "μαλιστα" δεν εχει πια σημασια αν απο μεσα σου κοροϊδευεις λεγοντας το;

απο το πρωτο νομιζω.

[κι εγω τωρα με ποιον να παω; μ'αυτον που λεει οτι ο φοβος κινει τον κοσμο ή με τον αλλο που υποστηριζει οτι ο φοβος τρωει τα σωθικα;]

εχω κι αυτο το βιβλιο που διαβαζω αυτες τις μερες. εχει μεσα
αθηνα,
τηλεπαθητικες μεταδοσεις μυστικων μηνυματων,
ερωτα,
αδεσποτα,
βροχη,
τσαλακωμενα ερωτικα γραμματα στον καδο των αχρηστων.

καθομαι διπλα στη σομπα και το διαβαζω.

στη μικρη αποθηκη πισω υπαρχει ενα κουταβι που κοιμαται στο ροκανιδι. πού και πού κλεβω λουκανικα απο το ψυγειο και της τα ταϊζω. οταν με βλεπει κανει πολλες χαρες, αν και νομιζω οτι βασικα ψυχανεμιζεται καποιο λουκανικο.

δεν πειραζει.

αν ηταν αγορι θα την ελεγα μαρκο. τωρα ψαχνω ονομα.

σκεφτομαι κι εσενα τελευταια, ολως παραδοξως.

αλλιως βεβαια, αλλα σε σκεφτομαι.

ισως στειλω κανα μεηλ. θα δουμε.

η σομπα φυσικα δε λεει τιποτα. απλα χαμογελαει χαζα μ'αυτο το τεραστιο στομα που χασκει φλογες.