ηταν μια χαλια χρονια. σχεδον. πολλη υστερια (για το τιποτα), δουλεια, αγχος, ενας ασχημος και οδυνηρος χωρισμος (νομιζω το εσωσα το ολο πραγμα απο το να καταστραφει εντελως -πιστευω οτι υπαρχει αγαπη), γεφυρες που κοπηκαν, πολλα ανακατεμμενα κρεβατια, το κολυμπι στα βαθεια της ενηλικιωσης, η ανακαλυψη ενος κρυμμενου κοσμου (ή απλα "του κοσμου") που αγνοουσα, οι μασκες που επεσαν.
απο μια αποψη, αυτο χρειαζοταν -ηταν καλο.
αφησε ομως πισω του πολλα συντριμια. καιρος να τακτοποιηθουν. καιρος να καουν. οχι ομως και να λησμονηθουν.
παντα μου αρεσε η παραμονη της πρωτοχρονιας. εχει κατι το σχεδον μαγικο, παρολο που εχω επιγνωση του γεγονοτος οτι -στην τελικη- ειναι μια απλη μερα σαν ολες τις αλλες. κι ομως: στο μυαλο μου ο γιγαντιος τροχος του χρονου γυριζει με δυσκολια τριζοντας ("του χρονου τα γυρισματα π'ανεβοκατεβαινουν") και ξαφνικα (καμπανακι χτυπαει!) κατι αλλαζει.
μια δυο φορες το εχω αισθανθει αυτο. γι'αυτο ακομα και τωρα ελπιζω οτι κατι πραγματι θ'αλλαξει.
η πρωινη ξενερα την επομενη το πρωι εχει το μουντ μια μικρου μηκους του οζον που λεγεται Χ2000 (ή καπως ετσι, τελος παντων): τιποτα δεν εχει αλλαξει, φυσικα. ενδεχομενως σηκωνεσαι με ενα hangover και την απορια "ποιος/α ειναι αυτος/η που κοιμαται διπλα μου".
what the fuck!
λοιπον, λεω και οριζω:
σεξυ, ψυχραιμο και δημιουργικο 2006!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου