προσκλητηριο για αναφορα.

πριν εναμιση μηνα περιπου -σ'ενα μεηλ- σου περιεγραφα την ενταξη μου στον ελληνικο στρατο σαν τη σκηνη εναρξης του europa:

κατι σιδηροδρομικες ραγες περνανε μπροστα απο τα ματια σου, ενω μια επιβλητικη φωνη σε υπνωτιζει μετρωντας αργα και σταθερα απο το 1 ως το 10, περιγραφοντας σε καθε νουμερο την κατασταση στην οποια βρισκεσαι. οταν μετρησει 10, εσυ θα εχεις πια βυθιστει στην europa.

τοτε, σου ειχα γραψει οτι βρισκομουν καπου στο 7. τωρα πλεον ειμαι στο 10.

το καταλαβαινω πρωτιστως απο τη γλωσσα: εκει που ειχα ορκιστει οτι εγω δεν προκειται να υιοθετησω σε καμια περιπτωση τη στρατιωτικη αργκω, τελευταια εχω αρχισει να πεταω ασυναισθητα διαφορα. ειναι ματαιο να αντιστεκομαι. καθε γλωσσα αντιστοιχει σε συγκεκριμενες μορφες ζωης (ή το αντιστροφο). τωρα ειμαι φανταρος, αρα αυτη ειναι η γλωσσα μου και με το να προσποιουμαι στον εαυτο μου οτι ειμαι κατι αλλο δεν ωφελει.

το αλλο που μου εκανε εντυπωση ειναι οτι κατα τη διαρκεια της αδειας απο ενα σημειο και μετα, δε μπορουσα να συντονιστω με τον κοσμο. αφενος δεν ηθελα να αποδεχτω για τον εαυτο μου το ρολο του επισκεπτη, αφετερου δε γινοταν να ειμαι και κατι αλλο εφοσον δε συμμετειχα στην καθημερηνοτητα σας.

επιασα τον εαυτο μου -και αυτο ειναι τρομακτικο- να ανυπομονω καποιες φορες να επιστρεψω στη στρατιωτικη ζωη, μαζι με τους ανθρωπους που ζουν την ιδια ζωη με μενα.

η θεση αυτη μου δινει και το πλεονεκτημα της αποστασιοποιησης: σας βλεπω ολους αλλιως. καταλαβα τι θα μεινει και για ποιους λογους, πώς τα πανε οι σχεσεις σας, τα σχεδια σας. καταλαβα και τι θα γινει με σενα και τι τελικα ηθελα απο σενα. περασαμε τα δυο πρωτα βραδια μαζι. μετα τιποτα, περα απο καποια μηνυματα (δε μπηκα καν στον κοπο να τηλεφωνησω -εγω, που εγραφα συνεχεια για σενα).

ας παψω λοιπον να αντιστεκομαι κι ας αφησω το σωμα μου να βυθιστει σ'αυτο το παραλληλο συμπαν. ισως κατι καλο βγει στο τελος.

ειπαμε: "η ζωη ξερει κι εγω την εμπιστευομαι".