ο θριαμβος μιας καρδιας.

εχει πλακα να μιλαμε για διακοσμηση εσωτερικων χωρων, για την τεχνη, για ταξιδια, για τους φιλους και τους "φιλους" μας, αλλα απο καποιο σημειο και μετα, απλα δεν φτανει. χρειαζεται ενα καποιο ξεγυμνωμα, ενα λυσιμο, το σπασιμο των παγων.

δεν προκυπτει παντα κι αυτο ειναι νορμαλ.

επισης, θελει και το χρονο του: τρομαζω απιστευτα με τους ανθρωπους που σου εκθετουν τα μεσα τους αμεσως, λες και ειναι παγκος στη λαϊκη.

κοντεψες να με πεισεις οτι τα παντα ειναι ματαια. οτι η σιωπη ειναι δραση και οχι παραιτηση.

διαφωνω τελικα. αυτα ειναι καθαρη δειλια.

"πες -με τρεις λεξεις το πολυ- τι εκανες, οταν σε αδικησανε;".

η πλατωνος το λεει αυτο και μαλλον αναφερεται στη δικη μου δειλια να ζητησω καποια εξηγηση.

πιθανες απαντησεις στην παραπανω ερωτηση:

τιποτα.
εγραψα στο blog.
πηγα στη θαλασσα.
εκανα μια ξεπετα.
περπατησα ολη νυχτα.

επιμενω οτι εχει νοημα να μιλαμε. οτι καποια πραγματα πρεπει να λεγονται. ακομα κι οταν δεν ειναι ευχαριστα. μιλαμε για ανθρωπους, οχι για αντικειμενα.

[στην τελικη, οταν ειμασταν πανω στη μηχανη, κρατιωσουν απο τη μεση μου κι ετριβες το κεφαλι σου στην πλατη μου. μηπως -μιας και δεν εβλεπες προσωπο- δεν ημουν εγω αυτος που αγκαλιαζες;]

δεν ειναι απιστευτο το ποσο αναλωσιμοι ειμαστε για καποιους και ποσο σημαντικοι για καποιους αλλους;

παιρνουμε φορα και συγκρουομαστε επανειλλημμενα και με δυναμη.


ξανα και ξανα.

μετα βαριομαστε και παμε καπου αλλου να χτυπηθουμε.

ή καθομαστε στο πατωμα -εκει που μας αφησαν- και περιμενουμε την επομενη αφορμη για να μπουμε ξανα στο παιχνιδι.

["since we broke up, i'm using lipstick again / i'll suck my tongue in remembrance of you"]





...ξεροντας οτι το τηλεφωνο δε θα χτυπησει, οτι εγω δε θα ρωτησω τιποτα αλλο κι οτι μετα απο καιρο που θα πεσει ο ενας πανω στον αλλο ή θα κανουμε πως δεν ειδαμε ή θα πουμε μια τυπικουρα και μετα τα λεμε. αυτο το τελευταιο ειναι που με ενοχλει, γιατι θα μπορουσε να ειναι αλλιως -οχι μαζι: απλα αλλιως.

τωρα ακουω bjork - the pleasure is all mine.