δεν φταίω εγώ
που με παίρνουνε τα δάκρυα
είναι η κατάρα
που δεν μας άφησαν τα χρόνια
ο μαρξισμός και τα βαριά λόγια
δεν κατάφεραν να λύσουνε τα μάγια

τα πράγματα είναι απλά
και την ευαισθησία έχουμε αλλά και τη σκληρότητα
να μιλήσουμε, τη δική μας γλώσσα

κι εγώ επιμένω
με τα στραβά μου δοντάκια
και το μαύρο μου κεφάλι 
που φυτρώνει στα βράχια
να βγάζω μουγκρητά
μουρμουρητά σαν παράπονα
που σπάνε τα τζάμια μου νυχτιάτικα

το ηχείο μας χτυπάει μακρόσυρτα
η πίστη πως όλα χάθηκαν
αμετάκλητα
θα σ αγαπώ αιώνια
σαν τον κόμη Δράκουλα
εις τους αιώνας των αιώνων
θα αγαπάμε αδιάκοπα



γιατί δεν μιλάει αυτή η τρύπα, 
που έχω για στόμα
γιατί φυτρώσαν χέρια, σ όλο μου το σώμα,
οι φλέβες μου φουσκώνουν, από αίμα
είμαι ένα χαρούμενο ερωτευμένο πτώμα

έκλαψα,
στα πόδια σου γονάτισα
και άφησα στο πάτωμα
να κυλήσουν τα δάκρυα
εγώ τους εχθρούς μου όλους τους παλούκωνα
και τώρα που σε γνώρισα, γελάστηκα απ τον έρωτα
ησυχασε μου είπες
και χαμογέλα
με έναν τρόπο που μου σπαγε τα νεύρα

και τώρα στον καθρέφτη σου φοράω τη μάσκα
για να μην φανεί πως σου λείπουν τα μάτια 
το κέρινο σου ομοίωμά το χω διατηρήσει
μη τύχει και η θερμότητα το παραμορφώσει
κι όμως η ποίησή μας θα ξεφουσκώσει
θα αφήσουμε κοιλιά όπως κι άλλοι τόσοι


τα χείλια μου πάλλονται σκληρά και τεράστια 
δεν φταίω εγώ που με παίρνουνε τα δάκρυα