η επιβιωση με βαζει σε αναγκαστικη απογειωση



ή κατι τετοιο τελος παντων.


ομως: απο τις 24 εικονες το δευτερολεπτο εγω στις 20 βλεπω αυτο που εχω μπροστα μου και στις 4 αυτο που εχω στο μυαλο μου. η αναλογια αλλαζει συνεχεια και εξαρταται απο το αν εχει λιγοτερο ή περισσοτερο φως, λιγοτερη ή περισσοτερη αμηχανια, κοκ.

το οτι το ολο πραγμα ειναι απολυτα συνειδητοποιημενο δεν ξερω τι ακριβως λεει για μενα.

παρολαυτα νιωθω σα να με παρασερνει ενα ποταμι. δε μπορω να κανω αλλιως. απλως αφηνομαι. δεν ειμαι δυνατος. θελω απλα να κοιμαμαι. κι οχι μονος.

ετσι δε σκεφτομαι και πολυ.
καλο αυτο.
δε θελω να σκεφτομαι πολυ. βαρεθηκα να μιλαω με το ταβανι. το ταβανι δε μου λεει τιποτα καινουργιο.
οποτε καλυτερα ετσι.

για την ωρα.


μετα βλεπουμε...