εχουμε ενα χαρτη του πιανο.

καθεται στο καταστρωμα και κοιταει μια την πολη στο βαθος (τη βλεπει καπως ομορφη μετα απο καιρο) και μια τον πρασινο φαρο στην ακρη του μολου. ολες αυτες τις μερες το στομαχι του ειναι κομπος, οι κλειδωσεις του αδυναμες και το μυαλο του ανικανο να βρει ενα αλλο σχεδιο ευτυχιας απ'αυτο που του εχει καρφωθει κοντα δεκαπεντε μερες τωρα: μια αλλη ζωη που απλα κυλα με ποδηλαταδες και ρουχα κοινα.

παρολο που ο τοιχος ηταν εκει απο την αρχη (οχτω χιλιαδες χιλιομετρα δεν ειναι κατι αμελητεο, τουλαχιστον οχι χωρις μια καποια προϊστορια), αυτος πατησε τερμα γκαζι.

τωρα, στραπατσαρισμενος κοντρα στο μπετον, εξακολουθει να μαρσαρει επίμονα.

ομως ακομα κι οι οποιες μικρες, ελαχιστες πιθανοτητες ειχε να πετυχει αυτο που ειχε βαλει στο μυαλο του με τη βιασυνη και την αγαρμποσυνη του τις τιναξε στον αερα.
τουλαχιστον ετσι φαινεται.

γιατι οσο ντελικατος και προσεχτικος προσπαθησε να ειναι, μερικα πραγματα απλα δεν κρυβονται. γιατι προφανως και οι αλλοι βαριουνται, οπως ο ιδιος, οταν δε φαινεται να διακυβευεται τιποτα. γιατι υπαρχει ενα οριο στη ροη πληροφοριων που μπορει ενας ανθρωπος να χωνεψει μεσα σε τοσο λιγο χρονο. γιατι μαλλον η φαντασια του υπερλειτουργει.

ή γιατι απλα ο αλλος δεν ειχε ποτε στο μυαλο του κατι που να πλησιαζει στο δικο του σχεδιο.

μερικες φορες τα πραγματα ισως ειναι πολυ πιο απλα απ' οσο νομιζουμε. στην προκειμενη περιπτωση μπορει να ειναι και τοσο απλα.

τωρα, πανω στο καταστρωμα προσπαθει να κανει μια λιστα με οσα του αρεσαν πανω του:
τα χοντρα του καλαμια, οπως ξεπροβαλαν μεσα απο τα εντονα μπλε σταρακια.
το υπεροχο του μυαλο.
η φυσικη του ευγενια.
τα απεριποιητα γενια του και οι τριχες που φαινεται να εχει στον σβερκο.
τα καρω του πουκαμισα.
το παραξενο βλεμμα του -ειδικα οταν κοιταζε αλλου ενω απευθυνοταν σ'αυτον. [του ηρθε να του πει: "μα πού κοιτας, ρε; εδω ειμαι!"]
οι σιωπες του που τον γεμιζαν ερωτηματικα.
ο τροπος που φερεται στα σκυλια.
το ονομα του, που οταν το επαναλαμβανει απο μεσα του το σφιξιμο στο στομαχι ζωηρευει.

σκεφτεται ποσο θα ηθελε να ειχε κρατησει κι αλλο το τελευταιο βραδυ μαζι του.
οι αεροπορικες εταιριες ομως δεν καταλαβαινουν απ' αυτα και βαζουν τον κοσμο ν' αναχωρει πρωι-πρωι.

ανακαλει το δρομο της επιστροφης. εψαχνε να βρει τον μακρυτερο κι αυτον με τις πιο πολλες σκοτεινες γωνιες. κωλωσε σε ολες και εξω απο το παλλας πια σκεφτηκε οτι ειναι ή τωρα ή ποτε. τον κρατησε απ'το χερι και τον φιλησε.

αυτο ηταν ολο.

λεπτομερειες δεν μπορω να πω, παντως δεν κρατησε πολυ και δεν ηταν ενα βαθυ (ας πουμε) φιλι, γιατι ηταν φοβισμενος μηπως σπασει τη σαπουνοφουσκα. τωρα μετανιωνει που δεν τον κρατησε εκει για λιγο ακομη. ή για πολυ ακομη. ή για παντα (που εδω που τα λεμε το "για παντα" δεν υπαρχει -ειναι ενα σχημα)

εισεπραξε ενα χαμογελο και συνεχισαν το δρομο τους.
περνωντας εξω απο το παρκο σκεφτηκε να τον τραβηξει μεσα για λιγο, αλλα ντραπηκε και δεν το 'κανε.

τον πηγε μεχρι το σπιτι του. εκαναν μια αγκαλια (τον φιλησε πεταχτα στον ωμο), του ευχηθηκε καλο ταξιδι, εκανε μεταβολη και περασε απεναντι.
περπατωντας σιγοτραγουδησε το δευτερο μισο απο το ταξιδι της φαλαινας.

***

το επομενο πρωι ξυπνησε με αυτον στο μυαλο του. στο βαθος ακουγοταν το ιδιο τραγουδι που ακουγε μεσα του ολες αυτες τις μερες.

φτιαχνοντας καφε το εβαλε να παιζει και προσεξε για πρωτη φορα τους στιχους.
το ξαναεβαλε. πολλες φορες.

η πληροφορια ηταν εκει ολες αυτες τις μερες. ο ιδιος δεν ειχε προσεξει.
πώς μπορεις να κλεισεις σ'ενα μπουκαλι ενα μικρο ηχο;



το τραγουδι περασε τον ωκεανο πιο γρηγορα απο τ'αεροπλανο και τον περιμενε εκει, οταν εφτασε.

ακομη δεν ξερει αν εκανε καλα που του το 'στειλε. ακομη περιμενει ενα "pio sosto mail amesa".





κι οσο περνουν οι μερες το φοβαται ολο και περισσοτερο.