τελικα, το τηλεφωνημα-καταιγιδα το νοεμβρη στη θεσσαλονικη [σιδηροδρομικος σταθμος - 10αρι - ναυαρινου μεχρι τσιμισκη και εκει σου τελειωσαν οι μοναδες στο skype], δεν ηταν απλα καταιγιδα, αλλα η πρωτη μερα του χειμωνα.

εκτοτε, καποια σκορπια, αμηχανα μεηλ πιο πολυ απο τη δικη μου πλευρα [σε μια προσπαθεια να κανω κατι για "το θεμα με τον πρωτογενη ναρκισσισμο μου" και για να μην το χασουμε τελειως] περιμενοντας να τα συζητησουμε απο κοντα και να τη ληξουμε αυτη η μαλακια.

τωρα, "η τρελη απο την αμερικη" ειναι, λεει, ελλαδα κι εγω ειμαι μαλλον ο τελευταιος που το μαθαινει.

τοσο σοβαρα ειναι τα πραγματα.



λες και εχουμε βαλθει και οι δυο να κανουμε ριζικη ανακαινιση και πεταμε ο,τι μας θυμιζει το παρελθον: οικογενεια, φιλους, συνηθειες.

"too dramatic" μου ειχες πει και με πειραξε, γιατι ειχε μια ισχυρη δοση αληθειας.

δεν πειραζει, ομως, γιατι θα παρουμε νεα επιπλα απο το ικεα, ετσι δεν ειναι;
θα κανουμε νεους φιλους [που, οντως, κανουμε, αλλα απλα δεν ειναι το ιδιο, μιας και το κοντερ εδειξε 30 και οσο κι αν δε θελω να κολλαω με αριθμους, ειναι καποιοι που εχουν κατι το -ας πουμε- "εμβληματικο"].

καποιες φορες το ολο πραγμα με τρομαζει και καποιες αλλες το βρισκω απιστευτα απελευθερωτικο: καιγοντας ολες σου τις γεφυρες, προχωρας μπροστα εξερευνωντας ολες τις πιθανες δυνατοτητες, δε σε δεσμευει τιποτα, η αδρεναλινη τρεχει αφθονη στο αιμα σου [γιατι ο φοβος κινει τη ζωη σου] και συχνα συμβαινουν καινουργια, μαγικα πραγματα, και πρεπει να συμβαινουν γιατι απλα δεν εχει πισω.

τι γινεται, ομως, οταν καποια στιγμη θες να γυρισεις καπου;
καπου οικεια, ας πουμε...

[σ'ενα καναπε, βραδυ, μετα απο μπεργκμαν, με μπαφους και συζητησεις. πανω σε μια βεσπα που διασχιζει τη φυλης, επιβραδυνοντας εξω απο τα μπουρδελα γιατι εχεις την περιεργεια να δεις πώς μοιαζουν οι πελατες. σ'ενα καφενειο στην αμοργο ενα καλοκαιρινο βραδυ που βρεχει αστερια ("too dramatic";). στην αιθουσα αφιξεων εξωτερικου του ελευθεριος βενιζελος, απογευμα, τελος ιουνη, που ηρθες να με παραλαβεις. στο ελεεινο δυαρι της πλατειας αμερικης. στο ενα τελευταιο ποτο και τις κουβεντες για το πώς πηγε η βραδια, χαραματα, να σε περιμενω να κανεις ταμειο για να σε παω σπιτι.]

[...]

ειναι η νοσταλγια ενα συναισθημα μονο για loosers και drama queens;

ειναι η αποσταση μεταξυ μας αναλογη αυτης που χωριζει αθηνα με νεα υορκη;

ποτε ακριβως συνεβη αυτο;

τι γινεται εδω;